پارک های اسکان موقت برای زلزله زدگان
واحدها و خانه های کوچک در سانفرانسیکو بسیار شیک و زیبا به نظر می رسند اما زندگی در این خانه های کوچک موضوع جدیدی نیست، در حقیقت، در چند سال پیش بسیاری از اهالی سانفرانسیسکو بعد از زلزله بزرگ این شهر در این خانه های زیر 200 متر مربع زندگی می کردند.
پس از زلزله و آتش گرفتن شهر هزاران نفر در سانفرانسیکو بی خانمان شده و مجبور به ترک خانه هایشان شدند. در آن زمان بود که یک نوع خانه هایی منحصر به فرد و جالب ساخته شدند که بی خانمان های زلزله را در خود جای دهند.
زمین لرزه و آتش سوزی ناشی از آن یک فاجعه بزرگ برای شهر بود. این زلزله 500 خانه شهر را ویران کرده و 250 هزار نفر ( بیش از نیمی از جمعیت شهر) را بی خانمان کرد. پناهجویان به قسمت های کم جمعیت شهر مهاجرت کردند و در مناطقی مانند پارک گلدن گیت، پارک پرسیدو (Presidio) که این پارک منطقه نظامی قدیمی ارتش ایالات متحده آمریکا بود، منتقل شدند. ارتش، 21 اردوگاه را برای پناهندگان راه اندازی کرده و 20.000 نفر را در چادرها اسکان داد. این اردوگاه ها در پارک دولورز (Dolores) پارک پرسیدو (Presidio) و کمپ ریچموند قرار داشتند.
این اردوگاه ها که پناهنده ها در چادرهایی داخل آن پناهنده شده بودند، به شکل مناسبی سازمان یافته بودند، حتی برخی از آن ها ساختار اجتماعی محله را نیز شکل داده بودند. روی هم رفته برای مدتی پس از زلزله مناسب بودند اما با آمدن زمستان یک راه حل و راهکار بزرگتر، و استراتژی مهمتری نیاز بود تا زلزله زدگان بتوانند در سرمای شدید زمستان دوام بیاورند. به همین خاطر در یک تلاش مشترک بین شرکتهای امدادرسانی و نجات در سانفرانسیسکو، کمیته پارک های سانفرانسیسکو و ارتش، نجارها بیش از 5000 کلبه چوبی کوچک را ساختند. گفته می شود این طرح از ارتش ژنرال گرلی (Army General Greely ) که قبلا چند پناهگاه در قطب شمال ساخته بود، بوده است. هرچند، سرپرست پارک، جان مک لارن (John McLaren) نیز نقش مهمی در این طرح ایفا کرده است.
این خانه های کوچک بیش از 16000 نفر را در خود جای دادند آن ها با استاندارد خانه های الان خیلی کوچک بودند مثلا 20 یا 30 متر بودند دیواره های آن از چوب درخت ماموت در کالیفرنیا و سقف و کفپوش آن ها از چوب درختان همیشه سبز فیر (Fir) ساخته شده بودند. سازندگان حتی رنگ این خانه ها را نیز سبز کردند که با فضای پارک همخوانی داشته و زیبا به نظر برسند.
این خانه ها به پناهندگان اجاره داده شدند و مستاجران 2 دلار در ماه پرداخت می کردند. پس از تمام شدن زلزله و پس لرزه ها مستاجران این خانه ها این مسئولیت را داشتند که آن ها را از اردوگاه به محل دائمی منتقل کند. این برنامه جا به جایی خانه ها در یک فضایی پر از سر و صدا و خوش گذرانی انجام شد زیرا ساکنان کم درآمد، برای اولین بار صاحب خانه شده بودند.
زمانی که خانه ها در محل جدیدشان در شهر جانمایی شدند صاحبان آن ها چند عدد از این خانه ها را به هم چسبانده و خانه بزرگتری را ساختند به همین دلیل است که می بینیم بین این خانه ها هیچ فاصله ای وجود ندارد. این خانه ها در سراسر شهر پراکنده شدند و گاهی وقت ها حتی برای فروش گذاشته می شدند.
آخرین اردوگاه پناهندگان درست دو سال بعد از زلزله بسته شد. بعد از آن روستائیان چند عدد از آن خانه ها را دوباره ساختند و دو عدد از آن ها هم به تازگی ساخته شده و به عنوان استدیوی هنری از آن ها استفاده می شود، به همان رنگ سبز.
زمستان نزدیک است و امیدواریم ما نیز بتوانیم با الگوگیری از این طرح ها، برنامه ای برای ساماندهی و اسکان زلزله زدگان استان کرمانشاه تدارک ببینیم تا سرمای سخت این زمستان پیش رو برای آن ها قابل تحمل شود.
