معماری، مصرف بهینه و کارآیی

مصرف درست، صرفه جویی،استفاده بهینه، مدیریت منابع و … همه و همه واژگانی است که امروز در حوزه های  مختلف مورد استفاده قرار می گیرد و هدف آن عملیاتی نمودن و کاربردی کردن نگرش ها در استفاده درست از منابع در اختیار است. حوزه معماری و ساختمان نیز از مهمترین حیطه هایی است که این نگرش ها می تواند در آن جامه عمل به خود بپوشد، اما متاسفانه تا کنون بصورت کامل محقق نشده است.

اگر نگاهی به تعریف واژه مهندسی بیانداریم، استفاده صحیح و بهینه را بعنوان کلید واژه های مرتبط با آن یافت می کنیم و این واژگان مغفولی است که در حوزه معماری و ساختمان باید احیا شود. در حوزه طراحی، الگوی مصرف صحیح به مفهوم استفاده حداکثری  از فضا متناسب با نیاز کاربران، کاربری ساختمان، موقعیت بنا و … است که در موارد بسیاری شاهد آن هستیم که معماران و طراحان از آن غفلت می نمایند. بطور مثال در بسیاری از طراحی های انجام شده، توجه به ویژگی های بستر و ساختگاه پروژه مورد توجه قرار نمی گیرد و بجای آنکه ساختمان با محیط خود هماهنگ باشد در تقابل با آن برخاسته است. در حوزه اجرا نیز در بسیاری از پروژه ها دیده می شود که عدم بهره گیری از تکنولوژی روز، الگوی مصرف درست از منابع را به چالش کشیده و استفاده حداکثری و بهینه را به ارمغان نمی آورد. روشهای غیر معمول اجرایی، استفاده از مصالح غیر دوستدار محیط زیست، هدر رفت منابع در حین اجرا از مسایل بارز در این حوزه است.

نگاه امروز دنیا در حوزه معماری و بیان آن در قالب معماری پایدار که از دهه ۷۰ میلادی آغاز شده است، به نوعی تلاش در جهت ترویج الگوی مصرف درست و بهینه در حوزه معماری است و این تلاش در قالب پایداری های محیطی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دنبال می شود. مصرف صحیح منابع در راستای احترام به محیط زیست، استفاده درست از منابع اقتصادی، توسعه عدالت و امنیت اجتناعی هر کدام بخشی از تلاشهایی است که در حوزه پایداری به انجام رسیده است.

آنچه در این میان حایز اهمیت است اصلاح نگرش و باورها در زمینه نحوه استفاده از منابع در دسترس است. باورهایی که تا تغییر نیابند نمی توانند اثر بخشی قابل توجهی را در اصلاح الگوی مصرف با هدف مصرف درست به ارمغان بیاورند. آموزش، ایجاد انگیزش، وضع قوانین، تقویت های مثبت و منفی (پاداش و جریمه) هریک به نوبه خود می توانند در اصلاح الگوی مصرف موثر باشند.

منبع:

Kargosha.com