قراردادهای پل زنی (سیستم مسیر میان بر) و معرفی مراحل آن

قرارداد های پل زنی چیست؟

پیمان طرح و ساخت متوالی دارای دو مرحله کاملاً مجزا بوده که شامل:

انعقاد قرارداد میان کارفرما و شرکت طراحی برای تهیه و تدارک اسناد و مدارک مقدماتی در فرآیندی شبیه به روابط میان کارفرما و طراح  در قراردادهای متعارف است. در نقطه خاصی از این فرآیند برای تعریف محدوده پروژه، طراحی و آنچه که مد نظر و خواست کارفرماست، اسناد تکمیل نشده کافی خواهند بود.

هدف اصلی از پیمان پل زنی این است که کارفرما با انتخاب مهندس مشاور، نحوه برآورده شدن نیازهای واقعی خود را از محصول پروژه، مناسب تشخیص داده و سپس به صورت قیمت ثابت از یک پیمانکار طراح-سازنده، بخواهد که اسناد طراحی و پروژه را تکمیل کند. بنابراین برتری این روش نسبت به قراردادهای متعارف طراحی – مناقصه – ساخت، اجتناب از مشکلات و دردسرهای برگزاری مناقصه است.

پیمان پل زنی در به کارگیری «نام» معماران برای تهیه طراحی های کلی و اولیه، با مشارکت سرمایه ای با شرکت های محصول مدار که اسناد قرارداد را تهیه و تنظیم می کنند، دارای پیشینه طولانی است. ریسک های طراحی اجزای ساختمانی که برعهده شرکت طراح – سازنده است، معمولاًبه این دلیل که باید در محدوده بودجه مصوب حرکت نمایند، حذف شده یا تغییر می کنند.

برای حصول اطمینان از این که تکمیل پروژه مطابق با طرح اصلی خواهد بود، می توان ترتیبات قراردادی را طوری فرارهم آورد که طراح امکان نظارت بر اشتباهات احتمالی در فرآیند طراحی و ساخت را داشته باشد، اما چنین موضوعی می تواند برای کارفرما بسیار هزینه بردار باشد. در صورت عدم درگیری کامل و مستمر طراح، کارفرما خود باید تا اندازه ای بر کل فرآیند کار نظارت داشته باشد.

کاربرد پیمان پل زنی سابقه زیادی ندارد و بسیار مشکل است که بتوان آن را به صورت عینی ارزیابی کرد ارزش اساسی این روش در پیشنهاد سیستم اجرایی دیگری برای به کارگیری توسط کارفرما در شرایط لازم است.

پیمان پل زنی به کارفرما و طراح اجازه می دهد که فرآیند طراحی را پیش از تحویل به پیمانکار طراح –  سازنده کنترل و ارزیابی کند.

منابع:

روش های اجرا ، دکتر محمود گلابچی و نورزایی

خروج از نسخه موبایل