شهر تورنتو یکی از سریع ترین شهرهای رشد کننده در آمریکای شمالی است. این شهر با جمعیتی بالغ بر ۶ میلیون نفر پایگاه یکی از پر تراکمترین خطوط آسمان(Skyline) در آمریکای شمالی است. تورنتو به عنوان بزرگترین و متنوع ترین شهر کانادا با سرعتی قابل توجه در حال رشد است و ساختمان های جدید با سرعت زیاد در هر زمین قابل استفاده ای در این شهر ساخته می شوند. در یک دوره زمانی، تورنتو لقب بیشترین برج های در حال ساخت در آمریکا شمالی را به خود اختصاص داده بود و از شهرهایی مانند نیویورک، لس آنجلس و شیکاگو پیشی گرفت.
تا این اواخر، محیط کالبدی تورنتو که ازداشتن نشانگان معماری متناسب با هویت جهانی خود بی بهره بود، با ورود و نفوذ آثار معماری مهمی مانند موزه سلطنتی آنتاریو اثر Daniel Libeskind ، گالری هنر آنتاریو اثر Frank Gehry ، باز طراحی میدان Nathan Phillips اثر Perkins و برج های Absoluteاثر معماران MAD روبرو شد. در سال ۲۰۱۵، ساختمان مرکز آموزش دانشگاه Ryerson توسط Snøhetta و Zeidlerبه ساختمان ها تورنتو اضافه شد و اثر طراحی معاصر در هسته مرکزی شهر و نقش ساختمان های آموزشی در عصر دیجیتال را تبیین کرد.
این ساختمان در خیابان Yonge، طولانی ترین و یکی از پرترافیک ترین خیابانهای کانادا و در مجاورت میدان Dundas خودنمایی می کند. این ساختمان در میان و مجاورت بخش های تجاری متراکم، با فرم دندانه دار و جذاب و مصالح جلب توجه کننده و ورودی وسیع و دعوت کننده، برجسته شده است. این ساختمان ۸ طبقه بلندترین ساختمان بلوک شهری نیست اما تظاهر آن بسیار قابل توجه است. پانلهای رنگین و قوس دار فلزی این ساختمان را از سطح خیابان تا طبقه چهارم و در طول سرسرای دو طبقه آن ادامه پیدا کرده است. پوشش ساختمان با شیشه های چاپ دیجیتالی باعث شده تا بنا در خیابان Yongeمانند یک فانوس بدرخشد و وضوح دیداری ساختمان در سایت پروژه را به حداکثر برساند.
فضای داخلی ساختمان بسیار مناسب، راحت و با وقار است. از نظر معمار پروژه این فضا مانند کتابخانه ای بدون کتاب است. این مرکز برای نوع جدید از آموزش و مبتنی بر یادگیرندگان دیجیتال طراحی شده است. هر طبقه از این ساختمان محیط های آموزشی متنوعی را بر اساس سطح و نیاز دانشجویان مقطع کارشناسی و تحصیلات تکمیلی فراهم آورده است که شامل فضاهای آموزش خصوصی، فضاهای آموزش گروهی و فضاهای آموزشی باز و اتاق های جلسات است که دیوارهای اتاق جلسات به عنوان تخته نیز استفاده می شوند.
هر طبقه از ساختمان با یک ترکیب رنگی و شخصیت که از طبیعت الهام گرفته شده است طراحی شده و تمامی اجزا از مبلمان تا سرویس های بهداشتی و حتی تابلو های راهنما را دربر می گیرد. بخش «باغ» به رنگ سبز، بخش «خورشید» به رنگ نارنجی و قرمز و بخش سالن های آمفی تأتر به رنگ آبی ملوانی رنگ آمیزی شده است. معمار پروژه در این باره می گوید: «تجربه هر طبقه از ساختمان غیر منتطره، جلب توجه کننده و تشویق کننده مخاطبات برای مکث و ارتباط با محیط است.»
این ساختمان ۱۸ ساعت در شبانه روز به ارایه خدمات می پردازد و این فضا قابل بهره برداری عمومی بوده و هیچ محدودیتی برای ورود به آن تعریف نشده است و نقش مهمی را به عنوان یم فضای عمومی و مکان ملاقات عمومی فراهم می نماید. سرسرای این ساختمان در مواقع مشخص برای نمایش ها و مراسم عمومی مورد استفاده قرار می گیرد.
به عقیده طراحان بنا این مجموعه، ساختمانی است که به نیازها پاسخ می دهد و زندگی یکنواخنت دانشجویی را شکسته و به مخاطبان خود امکان می دهد تا میزان مالکیت فضایی و بهره گیری از فضا را تجربه نمایند.
منبع:
arcspace
-
-
-
-
-
-
-
